Czuję, że jestem…
No właśnie kim? Wbrew pierwszemu wrażeniu jeśli na postawione pytanie odpowiadasz – nie wiem, wiele to o tobie mówi. Twój styl funkcjonowania „dzisiaj” zależy od nabytych przez ciebie kompetencji „kiedyś” – w dzieciństwie. Wtedy gdy byłeś niemowlęciem, dzieckiem, nastolatkiem… To w tych okresach rodzi się poziom zaufania do innych ludzi, poczucie autonomii, poczucie inicjatywy, czy poczucie tożsamości.
Za twoje nastawienie do świata odpowiada poczucie ufności. To jaki jesteś dla siebie i świata wywodzi się z twoich doświadczeń w pierwszych latach życia. Wiem, że tego nie pamiętasz ale doświadczenia z tego okresu pozostały w tobie. Zachęcam cię do porozmawiania z rodzicami o tym jaki byłeś jako maluch. Ciekawy świata, czy raczej wstydliwy i lubiący się bawić w swoim pokoju? Historia twoich zachowań w dzieciństwie odcisnęła w tobie sposób podejścia do świata na całe życie. Reasumując: od drugiego do trzeciego roku życia doświadczasz autonomii, rozumianej jako samodzielność, odrębność i własnej woli. Ufność oznacza umiejętność zaufania innym ludziom i nastawienie, że możesz zaufać sam sobie. Pozwala to na pokonywanie uczucia lęku np. przy zmianie otoczenia kiedy kończysz szkołę i wchodzisz w świat innych kontaktów, znajomych. Nikt nie mówi, że masz ufać każdemu i wszędzie, pewna doza nieufności jest nawet wskazana. Chodzi jednak o to aby móc podejmować decyzje bez paraliżującego strachu już na samą myśl o zmianie. Wykształcone w dzieciństwie poczucie ufności w dorosłości daje ci:
- zaufanie do ludzi i świata
- poczucie akceptacji
- wiarę, że twoje potrzeby mogą być zaspokojone
- wiesz, że świat to miejsce ciekawe a to co nieznane nie musi być zagrożeniem
- czujesz, że świat jest bezpieczny
- masz w sobie ciągłość, stabilność i przewidywalność
- poczucie zaufania do samego siebie
Czas dzieciństwa – zalążek twojej tożsamości
W okresie pomiędzy czwartym a piątym rokiem życia budzi się w tobie inicjatywa podejmowania różnych działań i poczucie winy. Oprócz tożsamości w tym też czasie rodzi się też twoja samoocena.Już na tym etapie życia ważą się losy, czy będziesz myślał o sobie pozytywnie, czy zanurzysz się w oparach wstydu i wycofania. Konsekwencją przejścia przez tą fazę rozwojową w wieku pomiędzy czwartym a piątym rokiem życia jest np. gotowość podążania za liderem. http://kompetencjezawodowe.com.pl/nie-bede-liderem/Początkowo są to rodzice ale również inne osoby z twojego otoczenia np: starsze rodzeństwo. Twoje przeżycia w tej fazie rozwoju – pomiędzy czwartym a piątym rokiem życia są rozstrzygające dla korzystania ze swobody i podporządkowania się innym. Tu rodzi się twoja miłość lub nienawiść do współpracy z innymi lub trwania przy swoim. W tym też czasie uczysz się wyrażać siebie i swoje potrzeby.
Przeżywane w tym czasie doświadczenia mogę sprawić, że będziesz w przyszłości powściągliwy, wycofany i nie będziesz komunikował innym swojego zdania. Możesz śmiało przypominać sobie jakim byłeś dzieckiem w tym okresie. Tu twoja pamięć sięga. Znajdziesz wiele odpowiedzi na pytania, dlaczego się wstydzę, dlaczego nie mówię o swoich potrzebach lub wcale ich nie mam. Czemu zawsze podporządkowuję się innym i czekam na ich opinię. To z tego okresu pochodzi twoja niska lub wysoka samoocena. Wstyd ma swoje źródło w doświadczaniu poczucia niedoskonałości. Wyrażany jest w fazie pomiędzy czwartym a piątym rokiem wobec rodziców, którzy oczekują od dziecka wykazania się umiejętnościami. W tej fazie przyswajasz sobie też doświadczenie frustracji – niedoskonałości i dajesz zgodę na jej przeżywanie.
Dla tożsamości przeżywanie frustracji jest naturalne
Z pewnością twoje życie potoczy się tak, że czasem coś ci się uda a coś ci się nie uda. Chodzi o to, żebyś miał na to swoje wewnętrzne przyzwolenie. To, że nie możesz czegoś się nauczyć albo zrobić, zwłaszcza gdy robisz to pierwszy raz, nie ma znaczenia. Następnym razem może się uda. Najważniejsze są próby i gotowość podejmowania kolejnych wyzwań. Nie szkodzi – jeśli nie skończą się powodzeniem.Ta faza czwarty – piaty rok życia i jej przejście dodaje do twojej tożsamości odwagę bycia niezależną osobą. Taką, która może wybierać i kierować własną przyszłością. Dlatego gdy wkraczasz do szkoły już widać czy jesteś niezależny czy wolisz podążać za innymi. Tu widać też czy wypracowana została u ciebie cecha samodzielności. Jeśli jesteś autonomiczny – oznacza to, że sam dokonujesz wyboru i nie kierujesz się naciskami z twojego otoczenia. Po prostu – masz własne zdanie. Wykształcone w dzieciństwie poczucie autonomii (odrębności, samodzielności) w dorosłości daje ci:
- samokontrolę
- poczucie posiadania umiejętności dokonywania wyborów
- wiedzę, że każdy człowiek jest niezależny
- czujesz wolną wolę
- masz wykształconą własną odrębność, niezależność, samodzielność
Okres dzieciństwa to kuźnia twojego charakteru, tu ważą się losy wszystkich twoich cech. W późniejszym życiu, to co nie zostało wykształcone naturalnie w dzieciństwie będzie trzeba wypracować. Nie jest to łatwe ale to już inna historia.